27 Ocak 2008 Pazar günü İstanbul soğuk kış günlerinden birini yaşıyordu.
Bir zamanların gramofon tınılarından, Hafız Mustafaların evlerin Pencerelerinden dışarı yanık seslerinin fısıldandığı, Fatih semtinin Haliç’e bakan sakin sokaklarından birinde idik.
Burada oluşturulmuş sade bir mekânda, toplumsal anlamda Takdire şayan bir sivil toplum faaliyetine şahit olduk.Alışılagelmiş sosyal etkinliklerin dışında, bir başka tabirle sürekli şahit olduğumuz dernek ya da vakıf kuruluşlarındaki kültürel faaliyetlerden farklı bir olay yaşadık.
Konuyu gösterişe dönüştürmeden, manevi boyutunu zedelememek amacıyla detaya girmeyip, faaliyeti son derece halis niyetlerle gerçekleştiren ekibe ve işin özüne gelmek istiyorum.
Kültür ve geleneklerinde mutluluğu bulan bu sivil toplum kuruluşunu, özellikle yöremiz insanlarının bir araya gelmiş olması nedeniyle tanıtmak istiyoruz. 1999 yılında kurulmuş ancak fiziki anlamda altyapı imkânlarını tamamlayıp fiilen 2007 Kasım ayından itibaren icraata geçmiştir.
İdari, mali ve sosyal kurullarını muntazaman 15 günde bir,aralıksız olarak toplayıp çalıştırmaktadır. Şahit olunan “bu,kalpleri derinden sevgileşmeye boğan davranışı” Trabzon Dernekleri Federasyonu Üyesi olan, Of Hayrat Geçitli Köyü Derneği yönetim kurulu üyeleri hedefleyip yerine getirmişlerdir.
Bir ilkin gerçekleştirildiği kanısındayız.
Tüm sosyal dayanışma vakıf ve derneklerine emsal olması dileğiyle!
-Köyden 1930lu yıllardan itibaren İstanbul’a göç etmiş olan tüm köy büyüklerinin isimleri 15 günde tesbit edildi.
-İkinci 15 günde yemeğe katılabileceklerin kesin olanları saptandı.
-Bu çilekeş büyüklerin birçoğu aktif iş hayatından evlere, emeklilik hayatına çekilmişlerdi. Sakin yaşamı tercih etmiş, bir kısmı sağlıkları nedeniyle kış şartlarında mümkün olduğu kadar evlerinden çıkmıyorlardı. İstanbul’un Gürpınar’ından, Avcılar’ından Anadolu Yakasındaki Maltepe’sine kadar çeşitli yerleşim merkezlerinde ikamet etmekteydiler.
-Yönetim kurulundaki arkadaşların kurduğu iletişim ağı sonucu evlatları ile birlikte yaşayanların evlatlarından,”büyüklerini kendilerinin getirmeleri” ricasında bulunuldu.
-Evlatları 27 Ocak 2008 günü köyde ya da il dışında olanlardan kendisi gelebilecek olanlar kendileri geldiler.
-Yine evlatları İstanbul’da olup da gelmekte zorlanacak olanların yeğenleri görevi üstlendi.
-Bazı büyüklerimiz ise yönetim kurulundaki arkadaşlar tarafından evlerinden alınıp tekrar evlerine götürüldüler bu saygın insanlarımızın beklediğimizin üzerindeki iştirakleri bizlerin yüksek seviyede motive olmasını sağladı.
Bu yoğun katılım, bize müthiş bir şevk verdi.1960’lı -1970’li yıllardaki Fatih Camii avlusundaki bayram namazı çıkışlarındaki bayramlaşmayı yaşadık adeta. Hele ekmek, su ve ayran ikramının dışında masalarımızda sunduğumuz ikramları, işin ayrı bir manevi boyutundan izlemek gerekirdi.
Mütevazılık adına gerçekleri aynen yansıtmazsam olayın vebalini taşıyamam doğrusu…
Maddeciliğin ve bencilliğin maalesef zirvede olduğu bu talihsiz günlerde güzelim vakıf şehri İstanbul, vakıf ruhu adına geçmişine layık bir güne ev sahipliği etti. Bana göre olayın sosyolojik açıdan bakılması gereken odak noktası budur.
Niyetlerin yüreğin derinliklerinden geldiği her yönüyle aşikârdı.
Egolar ayaklar altına alınmış, paylaşmak, ikram etmek hat safhaya çıkmıştı. Bizler bu yemeği bütçemizden hazır bir yemek servisiylede karşılardık ama mesele bu değildi işte… Vurgulamamız gereken konu şuydu; Evlerden gelen yemekleri yapan gelinler ve annelerin bereketi de bu helal organizasyona taşınabilmişti.
Oraya yemeğe gelen tüm büyüklerimizin maksadı yemek yeme değildi. Şükürler olsun ki hepsinin imkânları gayet üst seviyede.
Onlar artık gençliklerini birlikte paylaştıkları, delikanlılıklarını beraber geçirdikleri, İstanbul’daki buluşma mekanlarında beraber olamıyorlardı. Tekniğin getirdiği iletişim imkânlarından (internet,telefon, cep telefonu)hiç de tatmin olmuş değildiler. Fatih’in inşaatçı kıraathanelerindeki birebir, yüz yüze görüşmenin samimi lezzetini artık sağlayamıyorlardı. Belki üç ya da dört kişi zaman zaman birbirlerini bulabiliyorlardı ama böyle elli-altmış kişi aynı anda, aynı çatı altında (eski inşaatçı kıraathaneleri gibi) uzun yıllardır buluşamıyorlardı. İşte bu etkinlik,bu nostaljik buluşmaya imza attı. İki ya da üç saat de olsa yaşadıkları bu tatlı ortam onları geçmişteki yirmili yaşlarına götürdü.
İHTİYAR DELİKANLILAR HASRET GİDERDİLER…
Artık 55-60,65-70,75-80 yaşlarındaydılar. Bazıları vardı ki yemekten sonraki çay sohbetinde birkaç masa gezerek adeta; “Bu soğuk havaya rağmen mademki geldim ne kadar yaşıtlarımla yüz yüze göz göze konuşursam o kadar karlı olurum” mesajını hissettiriyordu. Yapılan dualarda bile farklılıklar vardı.
Sadece “Allah razı olsun” , “teşekkür” ya da “ziyade olsun” la kalınmıyordu. İkindi vakti geldiğinde Fatih camiinin musiki ehli müezzinlerinin muhteşem ezanları ile misafirlerimiz dernek kapısına yönlenmeye başladılar. Önce kendi arkadaşlarıyla vedalaştılar.
Sonra kendilerinden sonraki köy temsilcilerinden ayrılırken; onlara yapmış oldukları bu ince jestten dolayı içlerinden geldiği gibi, sesli olarak, ezanlar eşliğinde dualar ettiler. “Allah arzu ettiğiniz daha nice faaliyetler nasip etsin” diyen büyüklerimiz hayli fazlaydı. Tokalaşıp sarılmaları bile çok candan ve içtendi. Muazzam bir sinerji oluşmuştu.
Tüm emeği geçen arkadaşlar misafirlerin gidişinden sonra ruhen müthiş bir bayram yaşıyorlardı.
Evet, işte Anadolu insanımızın arzu ettiğinde bir araya gelerek imkansız gibi görünen bir çok eylemi gerçekleştirdiğine bir kere daha şahit olduk. Trabzon insanının yıllardır gurbetçilikte düzgünlükten taviz vermemesinin köklerinde haramdan kesinlikle uzak kalma inancı yatmaktadır. İstisnaların haricinde genel çoğunluğu kul hakkına riayetkardır.
“Kazmayı vur köküne bak” atasözü gelenek görenek ve manevi değerler açısından sanki tam da yöremiz insanı için söylenmiştir.
Bu mutlu günümüzde yoğun çalışmalarına rağmen bize vakit ayırarak davetimize katılan onursal misafirlerimiz Trabzon Dernekleri Federasyonu Başkan Yardımcısı Sn Hüseyin Ayaz’a ve Trabzon Dernekleri Federasyonu Yönetim Kurulu Üyesi Sn Şevket Süleymanoğlu’na derneğimiz adına teşekkürlerimizi sunarız.
