Haci Salih Efendi babamin iyi arkadasi idi. Cok bahederdi ondan. Ayni zamanda dedem Tayyip Zuhtu Efendi’den de ders almisti. Haci Hasan Efendi, Kemal Parlak, ve Hasan Erol dedeme Haci Salih Efendi tarafindan takdim edilmis ve ogrencileri olmasini istemisti. Hasan Erol gecim dolayisiyle ayrilmis ve ticaret hayatina atilmisti. Tayyip Zuhtu Efendi, Haci Salih Efendi, Haci Hasan Efendi gibi insanlar insanlara her zaman iyilikle karsilik verilmesini ogutlemislerdi. Dedikodu, insanlari cekistirmek bunlarin defterlerinde yoktu. Sadece namaz kilmakla iyi insan olunamiyacaginin uzerinde cok durdular.
Ayrica babamdan sunu duymustum: (Babamin Tayyip Zuhtu Efendi’ye karsi saygisi cok buyuktu. Adi gecince ceketini ilikler ve ondan hep “Efendi” diye bahsederdi. Haci Hasan Efendi de ayni sekilde idi. Haci Salih Efendi de.) Buyuk Ataturk 1930’lu yillarda Trabzon’u bir ziyaretle sereflendirmisti. Trabzon’da kafile halinde dolasirken bir guvercin surusunun onu takip ettgi herkesin dikkatini cekmisti. Ben de bvuna bizzat sahit olanlardan duydum. Bu olayi Tayyip Zuhtu Efendi’ye anlattiklarinda (babam da sahit olmustu) Efendi’nin gozleri yaslanmisti. Buyuk Kurtarici’nin ulke icin neler yaptigini isgal altinda olmanin ne demek oldugumu cok iyi biliyordu. Trabzon’daki ihtisamli ve halkin coskun sevgisiyle karsilanisini benim hanimin bir akrabasindan da 1970’li yillarda duymustum. Gazi Hazretleri rihtimdan sehir merkezine yurume gelmislerdi. Halk onun yuzunu gormek icin cirpiniyordu.
Bu arada “Gazi Dur ! Sana Hasret olan gozler var !” diye bir gur ses yankilanmisti. Bu kisi Caykara’nin Marasli Koyu’nden Numan Sabit Osman Celebioglu idi. Babam kendisini cok iyi tanirdi. Gazi, kendisini yanina cagirarak kimligini sordu. “Ihtiyat zabitiyim (yedek subayim) komutanim” diye yanit vermisti. Gazi, halkin duygusuna tercuman oldugu icin kendisine tesekkur etmisti.
Herkese cok selam.
